Wskazówka prędkościomierza kiwa się poniżej siedemdziesiątki. Nie dociskam, nic mnie nie goni. Głaszczę wzrokiem łagodne pagórki pól, drzewa przy miedzach, domy z lekko spadzistymi dachami, podniesionymi, gdy syn się ożenił, gdy córce urodziły się dzieci, a pieniędzy i ziemi nie starczyło na osobne budowanie, więc tylko nowe piętro doszło i drugi samochód na podjeździe. Przy domach zadbane pergole, kwietniki, skalniaki. Wsi nie tak znów spokojna, wsi czule zadbana… Mijam ochotnicze straże pożarne, kościoły, ryneczki, sklepy spożywcze sieci na be i sieci na es. Nie mijam ławeczek, bo tych już nie ma – pożarły je poszerzone drogi, ścieżki rowerowe i krawężniki, czułe objęcia ciotki Unii.
Droga w atlasie oznaczona jest na żółto, jej numer składa się z trzech cyfr – takie kocham najbardziej. Te, na których spieszyć się znaczyłoby przegapić czerwone głowy maków, stłoczone i pochylone ku jezdni, jakby wyglądały przejezdnych; znaczyłoby przegapić pola lawendy przypominające pastelową poświatę i odwracać wzrok od iskrzącego żółcią rzepaku. Pospieszność jest odmianą ślepoty.
Zostało Ci jeszcze 79% artykułuWykup dostęp do archiwum
- Dostęp do ponad 5000 artykułów
- Dostęp do wszystkich miesięczników starszych niż 6 miesięcy
- Nielimitowane czytanie na stronie www bez pobierania żadnych plików!
Skomentuj