(ur. 11 kwietnia 1912 r. w Czernelicy k. Stanisławowa na Ukrainie – zm. 24 września 1979 r. w Poznaniu) – dominikanin, historyk Zakonu, związany z ruchem Odnowy w Duchu Świętym.
Studiował we Lwowie i Rzymie. Profesję złożył 20 sierpnia 1930 roku, a święcenia kapłańskie przyjął 10 lipca 1938 r. w Rzymie.
W czasie pobytu w Rzymie ciężko zachorował na płuca, przeszedł operację i już nigdy nie odzyskał pełni zdrowia. Po drugiej wojnie światowej powrócił do kraju i pracował w klasztorze św. Józefa w Warszawie, następnie jako kapelan sióstr dominikanek w Świętej Annie, a przez ostatnie trzydzieści lat w konwencie w Poznaniu, gdzie m.in. pełnił funkcję kronikarza konwentu.
Sumienie miał delikatne, niekiedy skrupulatne. Cierpiąc samemu z tego powodu, poświęcił się leczeniu dusz skrupulatnych. Opracował wskazania dla dusz skrupulatnych i napisał wiele artykułów z zakresu życia wewnętrznego drukowanych na łamach „Ateneum Kapłańskiego”, „Znaku”, „W drodze” i „Przewodnika Katolickiego”.
Spokojny, uśmiechnięty, miły w kontakcie z współbraćmi. Był powszechnie ceniony i lubiany. Przez ponad dwadzieścia lat związany z poznańskim klasztorem dominikanów, gdzie zapamiętano go jako człowieka o pogodnym sercu, pogrążonego w modlitwie i milczeniu. Zmarł w wieku 67 lat. 49 lat przeżył w Zakonie, z czego 41 jako kapłan.
Jest autorem wielokrotnie wznawianego, nieocenionego i praktycznego przewodnika dla skrupulatów oraz spowiedników – Skrupulatom na ratunek.
