Mamo, mamo, ile kroków mi darujesz?

Nie był to piórnik. W wysokiej, miękkiej skrzyni z aksamitu leżał rotny kapitan Axel. Pochowany w listopadzie albo grudniu 1655 roku w Miechocinie. Miechocin to nadwiślańska parafia mojej matki, ecclesia zaś jest pod wezwaniem św. Marii Magdaleny, prastara, b...

Narzekanie na własną niemoc, opuszczenie, szukanie coraz to silniejszych pociech to formy żebractwa, tym bardziej skandalicznego, że właściwie posiadamy wszystko, żeby go nie uprawiać. Kto choć raz doświadczył na własnej skórze „argumen...

Niech będzie Jack, bo tak lubił. Nie lubił Clive. A poza tym był jasną postacią. Widać to w jego zdaniach – prostych, logicznych, pewnych, gdy ścierał się z najtrudniejszymi tematami. Niosą w sobie blask, pewność, subtelny dowcip i nadzieję, czyta się je, jak...

Przez odwróconą lunetę wyglądało to na martwą naturę z wędzidłem. Ale kiedy rankiem Bóg szarpał cuglami i wędzidło wchodziło głęboko w rozwarty gapowato pysk Wisły i domierzającego do niej Sanu – potrafiło się zaroić: Żydzi biegali po pustym sklepie, ruszali ...

Bóg dał Brodskiemu jak Dawidowi ognistą czuprynę i zagęszczone talentem istnienie, ale kazał mu mieszkać w Leningradzie, jakby zawstydził się własnej szczodrości. I predylekcji do rytmicznej mowy z podziałem na strofy. Półtora pokoju w komunalce miało mu wyst...

Grzebię się w ziemi – taki mam zawód, choć przecież z moimi talentami mógłbym szyć pluszowe misie. A do tego jeszcze te ręce kowala – jak więc mam ulepić portret Damy? Bo Julia jest damą. Jak każda dama mówi ślicznie po francusku, nie, nie odpuściła i dziś, c...

Wyłowić go trudno z tłumu szkolników, bo jest jak inni. Ledwie zgodnym chórem odśpiewają na korytarzu „Kiedy ranne wstają zorze” poety Karpińskiego i zasiędą w pociętych kozikami ławach, a już im tęskno na boisko, choć przecież wykładają im tu Arystotelesa lu...

Wmówił nam, szukającym ciągle ulepszonej wersji samych siebie, że jest chuliganem wolności, a my – jak te matoły z wiersza Brodskiego lękające się zbić szybę – połykaliśmy jego jędrne i płciowe zdania niczym wyposzczona gęś gałki. Chuligan wolności? Kosmopola...

Ostatni Poganin. W szczenięcych latach pilny czytelnik Juliana Apostaty – do lektury zachęcił go ojciec – „Kochany Rosiu”, czyli Stanisław Stempowski, towarzysz życia Marii Dąbrowskiej, stary mason i minister rolnictwa w rządzie Ukraińskiej Republiki Ludowej ...

Konstanty został pochowany nad Loarą, skąd dawniej przychodziły do nas wstążki i karabiny. Tak przynajmniej mówiła stara piosenka nucona przez inżyniera Aleksandra Miłosza. Wstążki i karabiny – bo właśnie w takim porządku powinno oddziaływać na prowincje każd...

Aleksander wszedł i wyszedł. Zajęło mu to trzysta lat. To zaledwie epizod dla kogoś, kogo przodek nauczał w Troyes za Filipa Pięknego. Kiedy wchodził tu było zimno. Kiedy wychodził było tu zimno. I płasko, bez piorunowych przepaści, które mogą nieszczęściu na...

Chciałem być na spowiedzi dobrym i ciepłym kapłanem przywracającym ludziom nadzieję. Czy dotrzymałem tego przyrzeczenia, osądzi Bóg. Przyszedł maj 1970. Bardzo przejęty przystąpiłem pierwszy raz u dominikanów do spowiedzi świętej. Byłem...

Marcel wmówił sobie, że jest pisarzem. Drugorzędnym. A był trzeciorzędnym. Zresztą było to bez znaczenia w epoce wyklutej z ogromnego jajka ptaka wszystkojada, który zbierał, połykał, macerował, trawił i wydalał wszystko. Prawie wszystko. Z zadziwiającą nawet...

Krzysztof R. Jaśkiewicz: od jakiegoś czasu mnich w opactwie trapistów w Aiguebelle, pisarz w chwilach wolnych, a chyba od zawsze baczny obserwator naszej codzienności kształtowanej przez to, co w nas piękne i co w nas ułomne...

Nie szukaj miejsc szczególnych i „faworyzujących” modlitwę, ale zostań tam, gdzie jesteś, dużo milcz i służ innym z radością, bądź bezbronny. A to, że modląc się, nie dokonałeś uzdrowienia czy nie rozpoznałeś duchów, niekoniecznie świadczy o tym, ...

Biskup jest dłużnikiem, bo Bóg jako pierwszy go pokochał i powierzył mu swoje Słowo, które ma w nienaruszonej postaci przekazać dalej, gdyż „biada mu, gdyby nie głosił Ewangelii”, a zajmował się wszystkim innym. W liście z sierpni...

Chciałbym, żeby Groser się zestarzał, żeby nabył brzucha i żeby mówili o nim złośliwie, że się spodziewa wikarego. Groser - stary, doświadczony proboszcz, który wiele już widział i niczemu się nie dziwi, chociaż... Był. Nie wyglądał na czar...

Zrozumieć katedrę można na różne sposoby, ale sens jej jest w Bogu-Człowieku, który umarł i zmartwychwstał, a nie w szlachetnych wskazaniach tragicznie zmarłego młodzieńca z Galilei. Stateczny, pulchny Buck Mulligan wstał właśnie i idz...

Mnich należy do rzadkiej, choć nieginącej Herbertowskiej „rasy amatorów”. I należy sobie życzyć, aby dla dobra ludzkości nie opuszczał pochopnie jej szeregów, skuszony nową etniczną jakością proponującą chociażby na początek odbycie nowicjatu w tr...

Szanowny Lwie, Wojna skończyła się dawno. Robiono po niej porządki, stawiano pomniki bohaterom i stele tym, którzy zginęli. W Rosji rządził pan Uljanow z willi Les Roses w mieście Pornic, dawny rosyjski emigrant i wielki entuzjasta...

Szanowny Lwie, do dziś nie wiem, co to było. Usłyszałem cichy „klik” i umieranie nabrało rozpędu. Umierał nieporządnie. Do ostatka budziło to sprzeciw ludzi czuwających przy jego łóżku. Potrafili oni jednak swój niepokój ubrać w łagodne zdziwieni...

Szanowny Lwie, Nastała mokra, zimna jesień. Ksiądz Staś robił wszystko, żeby nie poddać się chorobie. Siła ducha nie może jednak wystarczyć, kiedy potrzebne są lekarstwa, a tych tu brakowało, trzeba było jeździć po nie aż do Krakowa. Tymczasem ksiądz ...

Szanowny Lwie, Nie byłem dobry dla brata Saumona, choć to on przyniósł mi wiadomość, że jadę do Polski. Był to dzień, w którym postanowiłem skończyć ze swoim lenistwem i włóczeniem się po ulicach Paryża. Zabrałem się ostro do pracy. Pełen dziwnej...

Szanowny Lwie, I znów byłem w Paryżu. Nieco zdziwiony, że nic się tu nie zmieniło podczas mojej nieobecności. Ludzie zwykli zaliczać takie wrażenia do bolesnych, zwłaszcza ci, którym się wydaje, że mają do tych krajobrazów jakieś dziwaczne prawo,...

Szanowny Lwie, oto jak się sprawy mają. Kroiłem biały ser na późne śniadanie i z ustami pełnymi białych, dławiących mnie grudek myślałem o śmierci. Och, nie było w tych myślach nadmiaru powagi, którą te wszystkie przejęte sobą osły nazywają ...

Szanowny Lwie, jeśli chwila wyznania, to teraz, gdy zelżał nieco upał, a otwarte wieko kuferka przypomina, że przed następną podróżą muszę odebrać od szafarki Nicole moje wykrochmalone na sztywno koszule. Jednak to wymaga decyzji, a ja siedzę god...

Szanowny Lwie, ze smutkiem myślę – że tak właśnie jest dobrze. Tak właśnie. Abym, kiedy nikogo nie ma w pobliżu, biegł ukradkiem do biblioteki na piętrze i sprawdzał w słowniku nieznane mi słowo, i dziwił się, że znaczy ono tylko tyle. ...

Nie rzucaj się jak wygłodniały zwierz na książki i nie z tym przekonaniem, że przyda ci się to w konkretnym celu. Nie zapomnij o mędrcach, którzy mówią, że należy obcować z dziełem bezinteresownie. Szanowny Lwie, bądź pochwa...

Szanowny Lwie, on rzeczywiście był gotów zabić o tej porze. – Mordy – wskazywał kciukiem siedzących pod płóciennym daszkiem ludzi w kapeluszach – żują, mlaszczą, gul, gul, gul, opróżniają szklanice. Ich miny ambasadorów wypowiadających wojnę, ...

Jakże mógłbym wierzyć, że nie ma tu ludzi ryzyka i męstwa? Ludzie tacy żyją tu, to pewne, niekoniecznie są znani, być może nikt nie postawi im pomników, ale przecież muszą istnieć, by miasto mogło żyć, zapadać w sen, budzić się jeszcze przed świte...

Wiem, że Ty potrafisz i modę przemienić w miłość ku sobie, lecz z całych sił Cię proszę, ja, Karomenya, abym nigdy nie spotkał na swojej drodze podobnych im ludzi. Szanowny Lwie, miałem pielgrzymować do Jardin d’Acclimatation, gdzie lud ...

Przeraża mnie wasza pamięć. Wydaje się, że pamiętacie wszystko, ale tak naprawdę pamiętacie tylko to, co chcecie pamiętać, świństwa, grubsze grzechy zmiatacie pod dywan i przybijacie obcasem, a ja myślę, że to jest grube kłamstwo. Szanowny ...

Szanowny Lwie, i oto rozpocząłem podróż do stolicy świata. Przygotowania do niej trwały niemiłosiernie długo, choć samo pakowanie drewnianego, obitego niegdyś piękną, a dziś rozłażącą się ze starości świńską skórą kuferka zajęło mi tylko jedno skromne...

Zapamiętaj, Karomenya - ciągnął dalej - interesuje mnie wszystko, co zobaczysz, co spostrzeżesz, co usłyszysz. Wszystko to jest dla mnie ważne, wszystko. Nawet zapach perfum, których używają goście Msabu. Szanowny Lwie, piszę do Ciebie z...

Zdawało się nam, skazanym, że naczelnik więzienia kryje w głębi serca litość. Bo czyż nie byliśmy zapraszani na jego niedzielny obiad? Czyż nie kazał nam usiąść na ziemi w grupach? Szanowny Lwie, ledwie mieściliśmy się w wąskim drabinias...

Białym On się już nie pokazuje. To znaczy zależy Mu na tym, żebyśmy wierzyli, że Go nie ma. To znaczy, żebyśmy się wzajemnie przekonywali, że nic nie ma. Że po drugiej stronie nic nie ma. Podobno wtedy łatwiej się człowiekowi strzela, więzi, gwałc...

Nie należę do świata ciemności, jak chce On, nie. Nie należę też do świata jasności, jak chcą niektórzy moi bracia. To ja chronię was od porażki, wiele zakrywając przed wami, bo nie możecie unieść wszystkiego. Wyświadczam wam dobro, pozbawiając wa...

Szanowny Lwie, było święto u Kikujusów i Arthur przywlókł się z misji oglądać tańce. Piszę o tym do Ciebie, choć tak naprawdę stać mnie tylko na płacz nad moim bohatersko nieudanym życiem. Dobrze ukryty w szopie na narzędzia prz...

Wspominamy i ubieramy wspomnienia w słowa, zamykamy je w litery, żeby utrzymać w ryzach naszą duszę. Bardziej niż śmierci boimy się samych siebie. Boimy się ciemności, które zalegają w naszej duszy. Szanowny Lwie, nie byłeś dla mnie dobr...

Wielu rzeczy dowiedziałem się o Tobie, Lwie, ale gdybym miał powiedzieć, co mnie w Tobie najbardziej zachwyca, to muszę Ci wyznać, że jest to delikatność ściganego zwierzęcia. Szanowny Lwie, piszę do Ciebie. Piszę, choć stary Arthur, któ...

Nazywają mnie Mikael albinos. Jestem tu sam tego koloru, przyjechałem na początku grudnia do opactwa trapistów w Kamerunie zastąpić w obowiązkach mistrza nowicjatu. ...Zjem. Choć to czysty kryminał jeść szczura u trapistów, i to w...

Środkami komunikacji pogardy są monolog, milczenie, kłótnia. Mimo wielkiej czasami aktywności pogarda nigdy nie jest z siebie zadowolona, przedstawia siebie jako samotną, zdradzoną i niezrozumianą przez innych. Jezusa zabiła nienawiść, ale ...

Starzenie się wspólnoty objawia się nie tyle przez zewnętrzny wygląd jej członków, ile przez sposób radzenia sobie z jej charyzmatem. Dzieje wspólnoty przypominają dzieje ludzkiego organizmu. Niektórzy nawet mówią o biologii wspólnoty,...

Trzydziestolatek nie czeka na przemianę siebie, ale na zmianę otaczających go struktur, które zdają mu się nieludzkie, opresyjne i głupie. Potrafi to zresztą udowodnić w sposób absolutnie logiczny. Na imię ma Trzydziestolatek i zosta...

Różnice między nami dokonują prawdziwych spustoszeń, objawiając się nagle w chwilach pięknych, ważnych i radosnych, zwyczajowo zadekretowanych jako szczęśliwe. Pisanie o różnicach obecnych, kiełkujących i instalujących się we wspó...

Istnieją także w tradycji mniszej choroby spotykane często poza infirmerią i są to choroby ducha, a mnisi skrupulatnie i ciekawie rozpisali je na mapie ludzkiego ciała. W epoce, w której jedni nie mogą się narodzić a inni umr...

Jeśli mnich chrześcijański jest samotny, to tylko po to, by bardziej kochać ludzi, których Bóg posłał, by z ich pomocą mógł rozróżnić, co jest w nim głosem Chrystusa, a co głosem mocno zakorzenionej pychy. Nie można odmówić celności sądu To...

Gościnność ponownie stawia przed nami temat akceptacji nas samych i innych w najbardziej bezpośrednich i praktycznych sytuacjach, których nie możemy uniknąć. W Regule świętego Benedykta znajdziemy rozdziały pisane w gniewie i ...

Nowa wyobraźnia wyrasta z pokory i pojawia się samoczynnie, naturalnie, spontanicznie, bezzwłocznie, dobrze mierzona, bo pozbawiona sentymentalizmu. Nie wystarczy odpowiedzieć z wdziękiem, że jesteśmy razem tylko po to, żeby mieć probl...